Listin að vera amma.

Það er kúnst að vera amma. Og ekki orð um það meir.

Nei fullt af orðum um það. Þrjár ungar ljóshærðar fallegar stúlkur komu með mér í Borgarnes í gær til að eyða helginni með afa og ömmu. Fjagra - sex - átta ára. Eftir að hafa ekið eins og vegur liggur fráReykjavík til Borgarness (Heppnar að halda lífi vegna hraðaksturs þeirra sem telja 90 km hraða hægagang og slór) Stoppuðum við í Bónusverslun einni mikilli og gulri. Út úr bílnum skunduðu fjórar kvenkynsverur, amman síðust teljandi upphátt og í hljóði - 1,2,3 1,2,3.
Þar sem sú elsta Lísa Lind hafði valið kvöldmatinn deginum áður fékk sú fjögurra ára Harpa Dögg að velja í matinn í gærkveldi. Hið frjálsa val var hrísgrjónagrautur í bæði skiptin. hummmmm ekki þungar á fóðrum.
Hjá ömmu er valfrelsi mikið og tók sinn tíma að velja- morgunmat - kex - gos - og ekki vildu þær allar eins. Ávextir og ís hrundu í körfuna og svo mjólk fyrir afagösla. Andrea Líf fjögurra ára vildi tryggja að afinn fengi nú eitthvað ef hann leggði niður vinnu hluta af sólarhring.

Í versluninni komst ég að niðurstöðu:
Kælir á allt svæðið, litlar hnátur þola illa við í kælikulda, myndi spara stórfé.

Svona af því að afigösli var að vinna ákváður telpurnar að sofa hjá ömmu í ömmurúmi sem er bæði stórt og breitt.

Fljótlega upp úr miðnætti tók ég sæng mína og gekk. Ég svaf ágætlega í stofunni. Þegar ég kíkti inn til prinsessanna í morgun sváfu þær eins og englar.

Sofandi börn eru einstaklega falleg. Ussssssssss, usssssssssssss þær sofa enn. Ég hugsa hljóðlega til að engin þeirra vakni strax.


Njótið hvers annars.