Lífsreglur.

Eru þær nú nauðsynlegar? Stundum er best að láta reka á reiðanum, vaða á súðum, setja undir sig herðarnar og áfram nú.


Stal eftirfarandi kvæði af bloggsíðunni hennar Hafdísar Þórðar:

Vinsamleg tilmæli

Ég veit – er ég dey – svo að verði ég grátinn,
þar verðurðu eflaust til taks.
En ætlirðu blómsveig að leggj´ á mig látinn
-þá láttu mig fá hann strax.

Og mig, eins og aðra, sem afbragðsmenn deyja,
í annála skrásetur þú;
og hrós um mig ætlarðu sjálfsagt að segja
en – segðu það heldur nú.

Og vilji menn þökk mínum verðleikum sýna,
þá verður það eflaust þú,
sem sjóð lætur stofna í minningu mína,
en – mér kæmi hann betur nú.

Og mannúðarduluna þekki ég þína,
sem þenurðu dánum í hag.
En ætlirð´ að breiða yfir brestina mína,
þá breidd´ yfir þá í dag.


Eftir Heiðrek Guðmundsson
frá Sandi

Þetta finnst mér aldeilis smart.

Hversvegna fylgjum við fólki til grafar? Er ekki betra að heimsækja þá sem okkur eru kærir meðan þeir eru lifandi.
Ég vil frekar tala við fólk meðan það er statt á sama stað í tilvistinni og ég. Er ekki nægilega dugleg við það samt. Seinna, hvað í óskupunum er seinna?


Af spökum Jóhanns Hjálmarssonar:

Af öllu sem í æsku mér var kennt
að óttast man eg bara þetta tvennt:
annað var gamalórar - hvað var hitt
hefir nú fyrir skemmstu í gleymsku lent.


Dýrðin ein, dýrðin ein.


Ég segi nú eins og Sylvía Nótt " Ég elska mig líka"


Ég splæsti atkvæði mínu á gamla rauð í gærkveldi, hann er nú gassalega smart þessi elska (Eiríkur Hauksson) man hinsvegar ekkert eftir laginu sem hann söng, flottur er hann.
Ég þarf að finna út hversu gamall hann er svona til að geta sagt "miðað við aldur" við ömmustelpurnar mínar sem eru á þeirri skoðun að allir sem eru farnir að nálgast tvítugt séu á grafarbakkanum.


Dagurinn í dag er góður dagur, njótum hans.